W dniu 24 listopada obchodziliśmy w naszej szkole Dzień Tolerancji oraz Dzień Życzliwości i Pozdrowień. Przesłanie akcji było proste – „Bądźmy życzliwi i tolerancyjni codziennie, a nie tylko od święta”

W tym dniu uczniowie przyszli ubrani na żółto i zielono. W szkole odbył się apel majacy uświadomić , że pozytywna energia, którąprzekazujemy innym ludziom wraca do nas z nawiązką. Warto też pamiętać, że w każdym z nas drzemią niewyczerpane pokłady dobra.Uczniowie klas młodszych otrzymali odznaki z uśmiechami z kolei starsze klasy losowały sentencje dotyczace tolerancji. To był dobry dzień!. Pełen życzliwych pozdrowień, miłych gestów i ciepłych słów.

Mariola Burda

Agnieszka Hoffmann

6 grudnia to data, którą zna każde dziecko i każdy dorosły. Mikołajki w naszej szkole już na stałe wpisały się w kalendarz wydarzeń. W tym roku również nie zabrakło radości i uśmiechów.

Tego dnia wśród uczniów naszej szkoły zapanował szczególny nastrój. Dzieci ubrały mikołajkowe czapki, czerwone sweterki oraz inne dekoracje związane z Mikołajem. Nie zabrakło również atrakcji dla naszych uczniów. A wśród nich było m.in. przygotowanie plakatu przedstawiającego wizerunek św. Mikołaja, wspólne ubieranie choinki i przyozdobienie sal lekcyjnych. Na przerwach zaś na uczniów czekała fotobudka, aby każdy – mały i duży, mógł przeistoczyć się w postać św. Mikołaja. Zorganizowano także konkurs na najdłuższy łańcuch choinkowy. Wygrała klasa VIII przygotowując łańcuch o długości 168 m.

Jednak najważniejszym punktem dnia była wizyta Świętego Mikołaja. Wyczekiwany gość przybył w towarzystwie pięknych śnieżynek. Dzieci witały go z ogromnym entuzjazmem. W podziękowaniu za słodki upominek uczniowie recytowali wiersze i śpiewali piosenki. Serdecznie dziękujemy Świętemu Mikołajowi za odwiedziny! Był to bardzo udany dzień, który wprowadził nas w atmosferę nadchodzących Świąt.

Ewelina Furman

Barbara Lewandowska

Pieśń i poezja dla Niepodległej

Ważnym wydarzeniem w kalendarzu szkolnych obchodów odzyskania przez Polskę niepodległości była wieczornica patriotyczna przygotowana przez uczniów i nauczycieli Szkoły Podstawowej w Objezierzu. Uroczyste spotkanie odbyło się w listopadowy wieczór 16 listopada 2022 r. w Domu Kultury w Objezierzu.

W wieczornicy uczestniczyli uczniowie, rodzice, nauczyciele, pracownicy szkoły oraz mieszkańcy Objezierza. Swoją obecnością zaszczycili nas: Starosta Obornik – pani Zofia Kotecka, Zastępca Burmistrza Obornik – pan Piotr Woszczyk, Przewodniczący Rady Rodziców Zespołu Szkolno-Przedszkolnego w Objezierzu – pan Łukasz Prochowski oraz wieloletni sołtys Objezierza – pan Henryk Baumgart. Uroczystość rozpoczęła pani Dyrektor Violetta Sawiak, która powitała przybyłych gości, a następnie przypomniała, że 104 lata temu spełniło się największe marzenie pokoleń Polaków. Po 123 latach niewoli odrodziła się wolna i niepodległa Rzeczpospolita. Następnie głos zabrali uczniowie naszej szkoły, którzy przejmująco i wzruszająco ukazali drogę Polski do wolności. Spotkanie stało się okazją do wspólnego śpiewania - nie zabrakło ważnych pieśni i piosenek patriotycznych oraz utworów poetyckich przywołujących temat miłości do Ojczyzny.

W niejednym oku zakręciła się łza, a serce zabiło szybciej. Historię tworzą ludzie. To, czego doświadczamy dziś, za moment stanie się przeszłością. Naszym zadaniem jest nadać sens i wagę zdarzeniom, w których uczestniczymy. To my, zwykli ludzie, tworzymy historię. Mamy na nią wpływ każdego dnia, nie tylko w czasach wielkich burz dziejowych. Warto o tym pamiętać.
Tegoroczne spotkanie było wyrazem miłości do Ojczyzny, szacunku dla wspólnie wyznawanych wartości, a także służyło wzmocnieniu międzypokoleniowych więzi.

Dziękujemy za wspólne świętowanie Niepodległości!

Karina Kurach

Bajka o szkole

Z okazji Dnia Patrona  uczniowie wraz z wychowawcami napisali bajkę ,, Była sobie bajka… Niezwykła historia Szkoły Podstawowej w Objezierzu”. Zadanie pochłonęło całą  społeczność szkolną, wszyscy bardzo się zaangażowali, a obcowanie ze słowem sprawiło wiele radości.

Poniżej prezentujemy tekst bajki oraz zdjęcia przedstawiające proces twórczy.

Była sobie bajka…

Dawno, dawno temu, a dokładnie w 1826 roku, gdy budynek Naszej szkoły był gliniany, a dach pokryty słomą działy się w nim dziwne rzeczy.

W małej piwniczce, która mieściła się w podziemiach szkoły zadomowił się duch.

Początkowo był przyjazny, jednak z czasem zaczął straszyć mieszkańców Objezierza oraz dzieci uczęszczające do szkoły.

Jedynym człowiekiem, który nie bał się ducha i ten także go nie straszył, był Pan nauczyciel. Nauczyciel codziennie otwierał drzwi szkoły i witał dzieci, a po południu zamykał. Kiedy nikogo już nie było w budynku szkoły, wtedy siadał przy pianinie i zaczynał grać. A grał cudownie, bo był organistą w kościele. Wówczas duch zjawiał się w pokoju nauczyciela, siadał naprzeciw i wsłuchiwał się w te cudowne dźwięki. I tak właśnie duch pokochał muzykę. Z biegiem czasu przestał nawet straszyć dzieci w ciemnych korytarzach i zdmuchiwać świeczki. Jego wizyty u nauczyciela stały się codziennością.

Mijały lata, czas płynął nieubłaganie szybko. Pan nauczyciel starzał się. Był coraz słabszy, pomału tracił siły, a co najgorsze – tracił też słuch. Była to dla niego ogromna tragedia, ponieważ nie mógł już grać pięknych utworów na pianinie. Pewnego dnia Pan nauczyciel ciężko zachorował i zmarł. Duch bardzo rozpaczał, bo nie mógł już słuchać pięknych utworów granych na pianinie. Był bardzo smutny i przygnębiony, ponieważ stracił najlepszego przyjaciela

Duch znowu zaczął straszyć dzieci. Czasami w nocy wymykał się poza szkołę i wędrował po okolicznych parkach i dróżkach. Tam znajdował odrobinę ukojenia swojego smutku. Pewnego razu zauważył siedząca w parku piękną, ale smutną kobietę.

Duch podszedł bliżej, a że był niewidzialny, kobieta go nie dostrzegła. Przyjrzał się jej z bliska. Miała bardzo ładną twarz i elegancką długa suknię. W ręku trzymała jakiś dokument. Okazało się, że była to hrabianka, która otrzymała w spadku piękny pałac wraz z otaczającym go parkiem. Martwiło ją, że będzie sama mieszkała w dużym pałacu, a tylko w ciągu dnia będzie przychodziła służba. Nie wiedziała, że będzie miała towarzystwo ducha. Jej marzeniem było uczyć wiejskie dzieci. Nie spodziewała się również, że duch pomoże spełnić jej plany.

Ta szlachetnie urodzona dama oprócz wspomnianego wyżej pałacu w parku odziedziczyła również po wujostwie z Francji spora sumkę pieniędzy. O czym dowiedziała się, czytając dokument. W sercu już od dziecka pielęgnowała marzenie o utworzeniu szkoły muzycznej. Tato był genialnym muzykiem i z sentymentem wspomina lata dzieciństwa. Wspaniałe rodzinne wieczory przy kominku i pianinie. Nasz znajomy duch uważnie wsłuchiwał się w jej myśli, bo i też taką zdolność posiadał.

Nagle kij leżący na dróżce alejki zaczął kreślić zdania na piasku. Kobieta przeraziła się ogromnie, ale ciekawość wygrała. Chciał dowiedzieć się cóż jest zgrabnie napisane. Duch pisząc chciał jej dodać odwagi.

- Tak! - krzyknęła radośnie – to jest ten czas!

Przypomniała sobie o stojącym w holu pobliskiej szkoły pianinie. Na początek będzie akurat. Jak pomyślała tak też zrobiła.

Wróciła do pałacu. Przez otwarte okno spoglądała na budynek szkoły i wpadła na pomysł, aby napisać ogłoszenie i zaprosić do szkoły dzieci na zajęcia muzyczne. Nagle zerwał się potężny wiatr i przez otwarte okno porwał kartkę. Dzieci, spacerujące wokół pałacu znalazły ogłoszenie, które w tempie błyskawicznym obiegło wszystkich mieszkańców. Zainteresowanie było ogromne. Dzieci chciały się uczyć. Hrabianka nie miała o niczym pojęcia. Pewnego dnia usłyszała gwar dziecięcych głosów i pukanie do drzwi…

- Proszę Pani, proszę Pani!. My w sprawie lekcji muzyki! My w sprawie ogłoszenia! - krzyczały dzieci.

- Jakiego ogłoszenia?- spytała hrabianka

Wręczyły jej kartkę i po chwili wszystko było jasne. Od poniedziałku zaczęły się lekcje muzyki. Po jakimś czasie dama stwierdziła, że budynek szkoły jest za ciasny i postanowiła go rozbudować korzystając z odziedziczonego majątku. Po dwóch latach zaczęły do niej uczęszczać dzieci z innych wsi. Hrabianka zakupiła nowe instrumenty dla uczniów ku wielkiej radości ducha.

Po jakimś czasie w szkole zaczęli uczyć nowi nauczyciele. Pewnego dnia do grona pedagogicznego dołączył nauczyciel literatury. Dzieci zafascynowały się poezją. Otwarto bibliotekę. Uczniom bardzo podobały się lekcje ze starszym panem, który opowiadał niezwykłe historie. Jednak pewnego dnia stało się coś, czego nikt się nie spodziewał, nawet duch szkoły tego nie przewidział.

Był dzień jak każdy inny szkoła rozwijała się w niesamowitym tempie. Przybywali do niej nowi uczniowie. Nieoczekiwanie u progu szkoły pojawił się wybitny pisarz – Józef Ignacy Kraszewski. Uczniowie dobrze znali jego twórczość gdyż pan od literatury nieraz czytał fragmenty ,,Starej baśni” na lekcjach. Pojawienie się Kraszewskiego wywołało niemałe poruszenie, wszyscy byli uradowani, że mogą osobiście poznać tak wybitnego artystę. Hrabianka oprowadziła gościa po szkole. Nie byli jednak sami, cały czas towarzyszył im duch i przyglądał się wszystkiemu z ogromnym zaciekawieniem.

Dla upamiętnienia tych wydarzeń nadano szkole imię Józefa Ignacego Kraszewskiego oraz posadzono lipę, nazwaną symbolicznie ,,lipą Kraszewskiego”.

Duch poczuł, że jego rola w tej szkole się skończyła. Postanowił, że odejdzie gdzieś, gdzie ma jeszcze dużo do zrobienia.

Agnieszka Hoffman